جهان در مسیر پویایی ، شتاب و بالندگی علمی حرکت می کند . مبنای تمام پیشرفت های پیش رو در عصر حاضر ، ریشه در توسعه علمی دارد . علم حرکت آفرین بوده و جریان بخش حیات اجتماعی است .

هیچ حرکتی به توفیق نائل نخواهد آمد ، مگر آنکه پشتوانه علمی داشته باشد ؛ لذا گام برداشتن در مسیر ارتقای سطح دانش ، زمینه سازی برای پیش روی در مسیر توسعه می باشد ‌.

پرورش و تربیت نیروی انسانی کارآمد ، گنجینه ی فاخری برای کشور به شمار می آید . حال اگر این نیروها در جایگاه های تخصصی به کارگیری شوند ، ضمن افزایش بهره وری ، می توانند یاری عظیمی برای رشد اهداف جامعه به انجام برسانند .

بنابراین در این نوشتار به دنبال توجه به این امر خواهیم بود که چرا باید در پی تربیت افراد دارای علم باشیم؟ و زیر بنای موفقیت در جهت رسیدن به این مطلوب ، کجاست ؟

مدارس به عنوان کانون های اولیه شکل گیری رفتارهای علمی و اجتماعی ، نقش مهمی در راستای آینده سازی برای کشور ایفا می کنند . شاکله باورها، کنش ها و نگرش ها در مدارس شکل می گیرد .

هر میزان سرمایه گذاری در این حوزه ، به طور حتم ارزش افزوده محسوب می شود و به میزانی که به مدارس توجه کنیم ، در طولانی مدت برداشت های گسترده ای خواهیم داشت .

توجه به آموزش صحیح ، جامعه را از هبوط در ابعاد مختلف رهایی بخشیده ، به عروج و تعالی منتهی می کند اما این مهم لوازم و بسترهایی را می طلبد که فراهم آوری آن ها ، مقدمه ای بر تحقق رسیدن به باورهای آرمانی در حیطه آموزشی است .

در حوزه آموشی راه بسیار زیادی لازم است طی شود ، تا اینکه بتوانیم ادعا کنیم که به ایده آل آموزشی رسیده ایم و الزام توجه به عملکردهای زیر بنایی و بنیادین در این عرصه بیشتر عمل می شود .

هر چند توجه به کیفی سازی آموزشی نیز اهمیت ویژه ای دارد اما وقتی نظام آموزشی ما ، مبتدی ترین نیاز حوزه اش ، یعنی ساختمان های مناسب در اختیار ندارد و یا لااقل از حد نیازش کمتر در اختیار دارد ،ضروری است با اولویت بندی منطقی ، بخشی از نگاه ها را به سمت مدرسه سازی معطوف کنیم .

مدارس قلب تپنده ی ارتقای تولید و صنعت می باشد . شرایط کنونی نیز ایجاب می‌کند که نظام آموزشی ، آموزشی هایی مبتنی بر کارکرد گرایی و کاربردی به نیروهای انسانی تزریق کند ‌که بسط موضوع در این مجال نگنجد ؛ اما بی نهایت آشکار است که رشد مدارس از ساختمان گرفته تا امکانات آموزشی ، چه اندازه بر روند شتاب علمی موثر است .

کمبود ساختمان های مناسب آموزشی ، دغدغه ای است که رفع آن همت های سترگی می خواهد و رفع این کمبود با عنایت به ” امر بین امرین” ایجاد توازن با کیفی سازی آموزشی ، بار سنگینی از دوش آینده کشور برخواهد داشت ‌.

ایجاد محیط های فیزیکی مناسب تحصیل و سپس برنامه ریزی برای نحوه ارتقای کیفیت علمی ، توامان موجب افزایش فروغ دانش و معرفت در کشور خواهد شد ‌.

در این راستا با توجه به منابع محدود مالی در حوزه آموزشی ، یکی از بهترین و مدنی ترین شیوه ها ، استفاده از ظرفیت خیرین فرهنگی است که می توانند نقش موثری ایفا کنند . جای تاسف است که دغدغه مندان حوزه فرهنگ برای افزایش انگیزه حضور خیّرین فرهنگی ، اقدام چندانی برای نهادینه کردن این باور به انجام نرسانده اند .

فرهیختگان جامعه با تبیین اهمیت توجه به مدرسه سازی در حوزه های علمی ، می توانند بدنه اجتماعی جامعه را به سمت حمایت از سیستم های آموزشی سوق دهند تا اینکه قسمتی لز کمبودهای این حوزه به همت عمومی و هم افزایی های همه جانبه مرتفع گردد .

استان اردبیل چهره های ماندگاری در حوزه مدرسه سازی دارد که تمام زندگی خویش را صرف این راه کرده اند و این‌ اتفاق مبارک استان ما را در کشور متمایز تر جلوه می دهد ‌.

با بررسی آمارها ، متوجه کاهش ۱۷ درصدی خیّرین در سال ۹۹ نسبت به مدت مشابه در سال قبل می رسیم که لزوم توجه فرهنگی به این حوزه را مشخص تر می کند تا بتوانیم با حفظ مشارکت های جامع ، همچنان سرآمد این اتفاق حسنه در کشور باشیم .