نسیم جباری کارشناس ارشد ژنتیک در گفتگو با خبرنگار آماج خبر گفت : فعالیت بدنی می تواند حداقل برخی از اثرات ناخواسته یک سبک زندگی کم تحرک، کمک به درمان پاتولوژی‌هایی مانند فشار خون و دیابت، تاخیر در پیری و از بین بردن نورون و حتی بهبود ایمنی و فرآیندهای شناختی را انجام دهد.

وی افزود : از زمان های بسیار قدیم، اهمیت فعالیت بدنی و یک رژیم غذایی مفید برای سلامت انسان به وضوح شناخته شده است. با این حال، به تازگی، تصدیق شده است که مطالعات امروزه، جنبه های مختلف ژنتیک و زیست شناسی مولکولی در اثرات فعالیت بدنی بر سلامتی و تأثیر ژنوتیپ های مختلف تمرکز دارند.

او ادامه داد : فعالیت بدنی تأثیر مفیدی بر عملکرد اکثر بافت های بدن، از قلب و گردش خون گرفته تا سیستم ایمنی و عصبی دارد. همچنین می تواند به تنهایی یا در ارتباط با داروهای معمولی به کاهش یا حداقل در تقابل چاقی، دیابت و سایر آسیب های مزمن کمک کند. با این حال، به طور فزاینده ای روشن می‌شود که زمینه ژنتیکی (و احتمالاً اپی ژنتیک) بیمار می تواند تأثیرات مثبت و منفی بر اثربخشی ورزش داشته باشد. بنابراین، یک هدف مهم برای آینده باید شناسایی پنل هایی از ژن ها باشد که پاسخ های فعالیت بدنی را کنترل می کنند.

جباری پژوهشگر حوزه ژنتیک در ورزش از اهمیت و تاکید ورزش کردن برای سلامتی توسط پزشكان دوران باستان اشاره کرد و گفت : به عنوان مثال ، بقراط تأكید داشت كه “غذا خوردن به تنهایی باعث خوب نگه داشتن انسان نمی شود، همچنین باید ورزش كند” علاوه بر این، بقراط ورزش را مانند یک دارو در نظر گرفت و اولین پزشکی بود که نسخه تجویز کتبی مفصلی را ارائه داد. به همین ترتیب هروفیلوس معتقد بود که ورزش و رژیم غذایی سالم برای حفظ بدن سالم و ذهن سالم اساسی است.

وی افزود : در طول قرن ها این باور بارها و بارها با جزئیات، بیان و روشن شده است. با این حال اخیراً ما در حال درک پایه‌های سلولی و مولکولی اثرات مخرب بر سلامتی، سبک زندگی بی تحرک و همچنین دلایل آن هستیم که چرا فعالیت بدنی می تواند به عنوان دارویی برای خنثی کردن این اثرات عمل کند.

کارشناس ارشد ژنتیک از ارتباط بین بستر ژنتیکی و توانایی انجام ورزش خبر داد و گفت : در پژوهشی ارتباط بین بستر ژنتیکی و توانایی انجام ورزش با هم بررسی شده است. در نمونه مطالعاتی دیگر، ارتباط 68 پلی مورفیسم نوکلئوتیدی، به طور عینی با سطوح خاصی از فعالیت بدنی که با تمرکز بر سلول های خونی در گردش بدن ،آشکار است . در واقع افزایش توانایی فعالیت بدنی با کاهش التهاب و کاهش تعداد لنفوسیت ها و ائوزینوفیل ها مرتبط می باشد.

جباری به نقش کلیدی ژنتیک در ورزش اشاره کرد و افزود : ژنتیک از جهات بسیاری ازجمله پتانسیل فرد برای پیشرفت در ورزش، بر بدن تأثیر می‌گذارد. تمرین کردن، رژیم غذایی و عوامل دیگر، نقش زیادی در شکل‌گیری پتانسیل فرد دارند؛ اما ژن‌ها نیز ممکن است بر محدودیت عملکرد تأثیر بگذارند. ممکن است فردی، پتانسیل ژنتیکی برای تبدیل‌شدن به یک ورزشکار قهرمان را داشته باشد اما سبک زندگی او که شامل پرخوری و ورزش نکردن است، مانع از دستیابی به آن پتانسیل مطرح‌ شده می‌شود. از سویی، فردی با پتانسیل ژنتیکی محدود می‌تواند راه‌هایی برای جبران این مشکل و تبدیل‌شدن به یک ورزشکار توانمند پیدا کند.