وی در گفت‌وگو با آماج خبر اظهار کرد: «از سال 1384 الی 1389 در استان آذربایجان شرقی در عرصه هنر نمایش و تعزیه خوانی فعالیت کرده‌ام و سال 1389 در استان البرز به کلاس‌های بازیگری به دبیری عاطفه حسینی ورود پیدا کردم اولین جرقه موفقیت خود را به روی صحنه با بازی در نمایش آئینی مذهبی بوستان ولایت که در استان آذربایجان شرقی به اجرای عموم مردم درآمد می دانم؛ چرا که توانستم با آیینه تمام عیار طبیعت هنر تئاتر در چهارچوب تئاتر آئینی مذهبی روبرو شوم و این امر موجب دوچندان شدن علاقه من به تئاتر و هنر بازیگری شد.»

پروینی در ادامه اضافه کرد: «طی این سال ها همکاری بنده و فعالیت در بسیج هنرمندان محمدشهر کرج پررنگ شد و ثمره آن اجرای نمایش هایی با محوریت دفاع مقدس از جمله نمایش های بازگشت، قناری، منو ببخش، این سه نفر و… بود و در بخش نمایش های فاخر می توان به یاس کبود یثرب، یک شاخه گل سرخ، موکب الابا، حور در آتش، اسکار و مامی صورتی، شاه لیر، پیراهن یوسف، کربلا فدک و محرابی دیگر و غیره که آثاری بسیار موفق در سطح استان و بعضا در کشور بوده است، اشاره کرد.»

وی بیان کرد: «در چند فیلم کوتاه نیز به نام های؛ اعتیاد، جان ساز، کوچه تاریک و… ایفای نقش داشته ام، این آثار ارزنده که باعث شد از سبک ها و شیوه های اجرایی و فنون تئاتر، بازیگری و کارگردانی بهره مند شوم که در آخر توانستم نمایش هایی از جمله؛ کاروان عشق، گودال نور، بوی پیراهن یوسف، اسکار و مامی صورتی را کارگردانی کنم و مهمترین دلیل موفقیت هایم را در بهره مندی از دانش ها و راهنمایی های اساتید گرانقدرم عاطفه حسینی و عبدالرضا اکبری می دانم.»

دانشجوی کارگردانی در پاسخ به اینکه از دید شما حرفه سینما و تئاتر چه کم و کاستی ها و چه مزایا و معایبی دارد، گفت: «نبود آموزش و کسب مهارت کافی در هنر تئاتر موجب پیدایش آثاری شده که باعث از دست دادن مهمترین رکن اصلی تئاتر که همان مخاطب است می شود و ضعف دیگر در این هنر، فقدان نمایش های مستحکم و پر محتواست که تلاش های هنرمندان و عوامل اجرایی آن را هم دچار ضعف و کاستی می کند.»

این جوان جویای نام خاطرنشان کرد: «در وهله نخست، هر کس که در این عرصه چه مسئولین منتصب شده و چه هنرجو می خواهد ورود پیدا کند باید که در خاک درگه اهل هنر باشد تا به معنا و هویت اصلی و بنیادین هنر برسداز نظر بنده و خیلی از اساتید، مادر همه هنرها، هنر تئاتر و نمایش است و هرکس که جویای این هنر است باید مطالعه و تمرین کافی داشته باشد تا مخاطبان خود را شیفته خود کند، هنرمندی که از نعمت استاد بی بهره باشد هرگز نمی تواند به ارتقا سطح کیفی تئاتر کمک کند، چرا که استاد چراغی است در تاریکی، تئاتر مدرسه ای انسانی است و جدا از اینکه هنر است، مردم را سرگرم می کند و بر تربیت، اعتقاد و باور او به زندگی و انسانیت تاثیر می گذارد.»

پروینی در پاسخ به سوال آخر، بزرگترین موفقیت شما چه بوده است گفت :بنده با لطف خدا ، تلاش ها و تمرین های شبانه روزی ،مفتخر این امر بودم که در جشنواره ی دانشجویی سال 1400 برنده ی تندیس و لوح بهترین بازیگری نقش اول زن باشم.

در جشنواره بنده به علت ایفای نقش حنا که همسر یک شهید گمنام بود ، برنده ی جایزه شدم و اگر بخواهم از این نقش توضیحی کامل ارائه بدهم کمی دلگیر میشوم ،چون؛ حنا زنی بسیار متفاوت بود. فقط میتوانم بگویم :حنا زنی بود که همسرش‌ را در شب عروسی در بمباران خرمشهر از دست میدهد و از عشق زیادی که نسبت به همسر خود داشته است ،دیوانه  می شود. این دیوانگی برای من بسیار لذت بخش و شیرین بود.

حنا با تمام دلگیری ها ، غم و غصه ها و تمام سختی هایی که تجربه کردم ساخته شد. حنا تا آخرین لحظه ی زندگی من،در کنارم خواهد بود، در قلبم…